Białogóra została po raz pierwszy wymieniona w 1414 roku w krzyżackim przekazie źródłowym w formie Weissenberg ( tłumacząc na język polski to Biała Góra ). Nazwa polska użyta była w inwentarzu dóbr i dochodów biskupstwa włocławskiego w 1534 roku. Miejscowość występowała również w piśmiennictwie pod innymi nazwami: Białagura(1659), Biała Góra (1772), Wittenberg (1912). Ostateczną, obecną jej nazwę ustalono w 1951 roku. Białogóra była w dawnych czasach dobrem lennym zobowiązanym do płacenia daniny na rzecz Polski. Folwark został oddany pod administrację Zakonu Krzyżackiego. Jako wieś państwowa Białogóra pozostawała własnością książąt pomorskich do 1621 roku, kiedy to została przekazana wraz z Ulinią i Ciekocinem na prawie lennym przez księcia Bogusława XIV Pomorskiego jako wynagrodzenie za służbę Matzko Borke. Od 1638 roku jest własnością cesarskiego generała Joachima Ernsta von Krokow. Dwadzieścia lat później została wykupiona przez rodzinę Krokow i do 1804 roku pozostaje ich własnością, kiedy to zostaje sprzedana rodzinie von Ja Jasmund, następnie von Bulow. W 1856 roku wędruje w kolejne ręce, by pięć lat później stać się własnością von Koller aż do pierwszej wojny światowej. W okresie między wojennym Białogórę zamieszkiwało 60 rodzin.
W 1945 wieś zostaje wyzwolona przez Armię Radziecką. Mianowany zostaje pierwszy sołtys, przedstawiciel Władzy Ludowej, Józef Kwiatkowski.

Rok później powstaje CARITAS założony przez kościół, gdzie schronienie znajduje około 60-cioro dzieci, sieroty Powstania Warszawskiego. Dzieci pod opieką księży zdobywały wiedzę, uprawiały ziemię, zajmowały się pracami gospodarskimi oraz uczyły się rzemiosła ludowego pod okiem znanych artystów kaszubskich ( Franciszek Menczykowski, Franciszka Majkowska ). Po czterech latach Władza Ludowa rozwiązuje CARITAS i w jego miejsce organizuje pierwszy ośrodek kolonijny. Lata pięćdziesiąte zdominowane są przez wojsko. Pierwszą placówkę z wieżą obserwacyjną buduje Marynarka Wojenna, rok później sprowadza się Wojsko Ochrony Pogranicza. Teren dostępu do morza zostaje zamknięty, ogrodzony drutem kolczastym, natomiast plaża dwa razy dziennie jest bronowana. Lata 1954-56 to lata budowy fortyfikacji. Zamknięto mieszkańcom dostęp do morza co spowodowało upadek rybołówstwa w Białogórze. W latach sześćdziesiątych powstają pierwsze ośrodki wypoczynkowe: Torpo z Torunia, Skawa z Wadowic, GS Wejherowo, Nadleśnictwo Choczewo. W latach 70 i 80-tych ulega rozbudowie infrastruktura, od początku lat dziewięćdziesiątych nasila się rozbudowa wsi pod kątem turystycznym: kwatery prywatne, pensjonaty. W nowe tysiąclecie Białogóra wchodzi jako jedna z najprężniej rozwijających się nadmorskich miejscowości w Polsce. Miejscowość liczy 317 mieszkańców, którzy w szczycie sezonowym obsłużyć muszą około sześć tysięcy wypoczywających tutaj gości.